Groete aan Mannetjies Roux…

So ry ek en my oudste seun toe mos op ons Ultimate Pa- Seun Road trip af Kaap toe verlede week. Die een doel was om Argus #20 te gaan klaar maak. Maar nog veel belangriker was die gesinstyd in hierdie reis. My seun is klaar met skool, en as alles goed gaan bestuur hy oor ‘n maand stropers in Amerika.

En so gesels ons op die lange pad af Kaap toe oor al die mooi dinge langs die pad. Ek deel maar vaderlik vir hom die geskiedenis van die plekke langs die roete, soos die Groot Gat, en Magersfontein o Magersfontein.

En soos die dorpe een na die ander op die N12 verby skuif, begin ons gesels oor die een groot passie in sy lewe- Rugby. Ek hou die horlosie so dop, en dit lyk so: ons gaan Victoria Wes betyds haal. Ek vertel hom van Mannetjies Roux. En daardie drie… en hoe my pa na bewering op laerskool ook ‘n wedstryd teen Mannetjies ROux gespeel het. Ek vertel hom van die museum in Victoria Wes, en al die Springbok klere en fotos uit vergange se dae wat daar teen die muur hang. Ons trotseer ook maar die dapper krygers in blou agter die kameras om betyds in Vic-Wes uit te kom…

En toe, so uit vergange se dae… het die museum ook…

… deur die Jordaan gegaan…

Ek hoop dit gaan nog goed met Mannetjies Roux! Ek sien hy is net ‘n jaar jonger as my pa gewees. Sou so graag hom in die museum wou raakloop, soos amper vyftien jaar gelede toe ek sy hand daar kon skud… Ek sou graag my seun aan hierdie nederige legende wou voorstel.

Maar niemand sê dit so mooi soos Laurika nie…

Advertisements

Die Dorsmasjien

Op ons gesin se reis see toe het ons hierdie ou stoom dorsmasjien raakgeloop by ‘n vulstasie. Dit was sommer net lekker om so in die reën ‘n paar kiekies te neem voordat ons verder gery het…

Kinders wat drink, moenie met die oumense mors nie…

Mia Cilliers deel hierdie ene op die facebook bladsy van Rolbos, en terwyl ‘n muil nou familie van die Donkie is, deel ek dit graag hier…

An old prospector shuffled into the town of El Indio, Texas leading a
tired old mule. The old man headed straight for the only saloon in town,
to clear his parched throat.

He walked up to the saloon and tied his old mule to the hitch rail.

As he stood there, brushing some of the dust from his face and clothes,
a young gunslinger stepped out of the saloon with a gun in one hand and
a bottle of whiskey in the other.

The young gunslinger looked at the old man and laughed, saying, “Hey
old man, can you dance?”

The old man looked up at the gunslinger and said, “No son, I don’t
dance… never really wanted to”

A crowd had gathered as the gunslinger grinned and said, “Well, you old
fool, you’re gonna dance now!” and started shooting at the old man’s
feet.

The old prospector, not wanting to get a toe blown off, started hopping
around like a flea on a hot skillet.

Everybody standing around was laughing.

When his last bullet had been fired, the young gunslinger, still
laughing, holstered his gun and turned around to go back into the
saloon.

The old man turned to his pack mule, pulled out a double-barreled 12
gauge shotgun and cocked both hammers.

The loud clicks carried clearly through the desert air. The crowd
stopped laughing immediately.

The young gunslinger heard the sounds too, and he turned around very
slowly.

The silence was deafening. The crowd watched as the young gunman stared
at the old timer and the large gaping holes of those twin 12 gauge
barrels.

The barrels of the shotgun never wavered in the old man’s hands, as he
quietly said;

“Son, have you ever kissed a mule’s ass?”

The gunslinger swallowed hard and said, “No sir… but… I’ve always
wanted to.”

+++++++++++
There are a few lessons for all of us here:

* Don’t be arrogant.
* Don’t waste ammunition.
* Whiskey makes you think you’re smarter than you are.
* Always make sure you know who is in control.
* And finally, Don’t screw around with old people, they didn’t get old
by being stupid

Kyk, as jy nou nog nie Rolbos ontdek het nie, dan mis jy iets baie groot in jou lewe!  En Mia se grappe op die facebookbladsy: Priceless…

Die Boemelaar

Vanaand wil ek nou eers weer ietsie van my hart afkry, in Afrikaans, onder ons mense wat verstaan… 

Dit is skemer. By my palisade hek voor in die tuin het ek ‘n koeiklok opgehang. Gewoonlik as daardie klok lui, is daar… moeilikheid in Kanaän. Daardie klok lui gewoonlik Vrydagaande, maar dan hoor ek hom nie by my braaiplek nie. Njannies Koepêla. 

Vandag het ek so ‘n klompie besoeke afgelê. Ietsie is besig om te broei in my liggaam. Ek voel pap en moeg. Sal maar nie al die simptome beskryf nie, daar mag dalk net sensitiewe kykers wees onder ons… 

In elk geval, die klok word meteens woes heen en weer gepluk. Dit klink soos wanneer ‘n hondsdol hyena ‘n kalf aan die agterpoot beet het, en die kalf woes spartel en spook… 

Ek slaan my oë op na die voorhekkie toe, terwyl die son se laaste strale saggies speel oor die winterblare, en die koue nader sluip.  My moed sak in my skoene… dit is weer… ‘n boemelaar… 

Foto geleen by toquoteamockingbird.wordpress.com

Daar is iets geheimsinnigs aan die N1 roete, van Messina tot by Kaapstad. Ek hoor dit by al my predikant en pastoor maatjies langs die pad.  Die manne is weer aan die trêwwel.  Dis koud in die aande. 

Vanaand s’n stel hom plegtig voor, met ‘n handdruk. Soos al die ander sê hy dadelik: Dominee, ek is nie ‘n boemelaar nie… Hoe het hy geweet ek is ‘n dominee… o ja- rocket science, ek bly op die kerkterrein…

Dan volg Die Storie.  En Die Storie het ek al hoeveel keer in al sy gedaantes gehoor… 

Hierdie hartseer individu was êrens naby Messina in ‘n motorongeluk gewees. Sy kar is afgeskryf, en sy dogtertjie is dood in die ongeluk. Toe los sy meisie hom. Toe haaik hy maar Suidwaarts. In Pietersburg is hy aangeval deur Zimbabwiers, hulle het hom met ‘n baksteen oor die kop geslaan en met ‘n mes in sy arm gesteek.  Dit het hom vyf dae in die hospitaal besorg.  En nou het hy sy werk in Upington verloor, want hy is al ‘n week laat om aan te meld daar… 

Maar Dominee, het jy nie vir my iets om te eet nie… Weet jy broer, vanaand is daar op my spyskaart bruinbrood en weense worsies. Dis wat ons ook gehad het. Payday is nog ver, en ons was self die slagoffers van misdaad (my dogter se kar wat gesmash en grab is)… Ek kan net vir jou gee wat ons ook het. Brood en weense worsies. 

Dominee, maar dit is baie koud, het jy nie vir my ‘n kombers nie… Nee, almal is uitgedeel wat ek hier gehad het, daar is net dié oor wat op my kinders se bed is. As ek vir jou gee, slaap my kind koud vanaand. 

Dominee, het jy nie dalk vir my ‘n baadjie nie… 

En so word die eise al hoe groter en groter… 

Dominee, kan jy nie dalk help met geld tot in Upington nie…  

Ek het vir die broer van die langpad kos gegee vanaand. Dieselfde as wat ek geëet het.  Ek het vanaand niks meer om vir hom te gee nie. 

Maar ek sit nou en wonder oor ‘n paar dinge soos altyd. Jesus het in Matteus 25 gesê dit wat ons vir die minstes gedoen het, het ons vir Hom gedoen.  Hy was honger, en ons het Hom nie kos gegee nie, Hy was naak en ons het Hom nie klere gegee nie…   Sommiges het al engele gehuisves deurdat hulle gasvry was teenoor die vreemdeling in hulle poorte… 

Maar die broers van die langpad weet dit ook… Ons kerk is van die hoofpad af.  Hy is nie opsigtelik van die paaie deur ons dorp nie.  Hy stap langs drie kerke langs die pad verby na my huis toe. 

Ek het regtig nie meer geld oor tot betaaldag nie.  Dis nie eers einde van die maand Salticrax hier in ons huis nie.  Ek het regtig nie meer ou klere oor om weg te gee nie. Ek het niks meer ekstra komberse oor nie.   En daar kom letterlik tientalle van hierdie soort van my naaste na my huis toe… 

Die broer is baie ontevrede by my huis weg. Hy sê smalend mag die Here my en my gemeente seën…  Hy dink hy moet homself nou maar gaan ophang, want hy het nie meer ‘n mammie en ‘n pappie nie, sy kindjie is dood, sy beursie is weg, sy ID is weg, hy het sy werk verloor, alles wat hy besit is in die geel Shoprite sakkie by hom, en niemand gee meer om nie… 

Ek kan ook vir julle vertel van die florerende besigheid by die taxi rank in komberse en tweedehandse baadjies. en die ridders van die langpad wat baie graag by Tamsen se Bottelstoor opdaag… 

Maar… Koos Kombuis was ook ‘n boemelaar… 

 

 

 

 

 

 

Amelia Earhart- nog ‘n bietjie meer…

Amelia Earhart en haar Lockheed Electra
Foto: National Geographic

NAtional Geographic het ook  gisteraand so bietjie meer oor Amelia Earhart te sê gehad, met videoclips. Ek moes net hierdie pragtige foto met julle deel…

Amelia Earheart se Lockheed Vega op permanente uitstalling in die VSA se National Air & Space Museum
Foto: http://www.aerospaceweb.org/question/conspiracy/q0299.shtml

Nog ‘n lekker leesplek- waar hierdie foto gekry is- by die Smithsonian…
http://blog.nasm.si.edu/tag/amelia-earhart/

Hierdie Rooi Lockheed Vega wat in die Air & Space Museum staan, het Amelia gehelp met verskeie rekords- eerste vrou alleen oor die Atlantiese oseaan, eerste vlieënier van Hawaii na vasteland VSA oor die Stille Oseaan, eerste vrou van Ooskus na Weskus van die VSA…

Haar roete tydens haar verdwyning…

Amelia Earhart

Google verras vandag met sy embleem wat herinner dat Amelia Earhart vandag verjaar. Sy sou vandag 115 jaar oud gewees het.  Gebore op 24 Julie 1897, en verdwyn in 1937, baie kort voor haar 40e verjaarsdag…

Sy is vir my een van my groot heldinne in die geskiedenis- die sterk vrou wat die mans aangevat het op ‘n terrein wat hulle gedink het net hulle s’n was. Sy was ‘n pionier vlieënier, Sy was die eerste vrou wat alleen oor die Atlantiese oseaan gevlieg het  (17 Junie 1928 in ‘n Fokker F- VII b vliegtuig) Hiervoor het sy die Distinguished Flying Cross ontvang in 1932, die eerste vrou wat dit ooit ontvang het.. Sy het ook die eerste persoon geword om van Honolulu, Hawaii, na Oakland, Californiê solo te vlieg op 11 Januarie 1935.

Foto gekry op ‘n opwindende blog! – http://flywithamelia.wordpress.com/

In 1937 het sy beplan om rondom die wêreld te vlieg in ‘n Lockheed Model 10 Electra, saam met haar navigator- Fred Noonan. Hulle het ‘n eerste mislukte poging aangewend, daar was meganiese probleme by Hawaii. ‘n Tweede ekspidisie het op 1 Junie 1937 van Miami af vertrek, via Suid- Amerika, Afrika, Indië en Suid-Oos Asië. Hulle het vanaf Lae in Nieu Guinea vertrek op 27 Junie 1937, om te probeer vir Howland eiland. Oor die 35 000 km van die ekspedisie was reeds voltooi, die volgende skof sou 4115 km wees oor die Stille Oseaan. Maar Howland eiland is net 2000 meter lank en 500 meter breed- ‘n bitter klein teiken met destyds se navigasie. En die vliegtuig was glo oorlaai gewees. Dit kan wees dat ‘n baie belangrike radioantenna met die opstyg in Lau afgebreek het. Op een of ander manier het Amelia die radioseine gemis wat haar na die eiland toe sou begelei, waar die Amerikaanse vloot sou brandstof voorsien.

Hulle het die eiland gemis. Die Amerikaanse vloot het oor die $4 miljoen spandeer om haar te soek, die duurste soektog in die geskiedenis tot op daardie stadium.

Daar is baie teorië wat van Amelia Earhart en Fred Noonan geword het- van “Crash & Sink” tot redelike oortuigde navorsers wat besittings op die Gardner eiland, deel van die Phoenix eilandegroep opgespoor het soos Fred Noonan se kompas. Daar is ook verskeie gereedskapstukke gevind wat glo uit so ‘n Lockheed se wrakstukke gevorm sou wees.

So kort voor die 2e Wêreldoorlog, het haar verdwyning baie sameswerings teorië en wilde spekulasie opgelewer. Sy sou in die geheim op Japan spioeneer.  Sy wou van haar man wegkom. Sy sou onder ‘n ander identiteit voortleef.

Wat het van haar geword? Niemand is 100% seker nie. Sy vlieg voort in ons drome…

‘n Pragtige fliek met Hillary Swank in die titelrol- Amelia, het verskyn in 2009.  Daar het op 3 Julie vanjaar weer ‘n ekspedisie vertrek om te gaan soek na Amelia en haar vliegtuig…

Die vliegtuig waarmee sy verdwyn het- Foto: Wikipedia

Daar is ruimskoots van Wikipedea vir die feite gebruik gemaak, net om die storie te vertel. Hierdie is nie ‘n geskiedkundige werk nie, net ‘n bewonderaar se lof!

Pretoria gesluit tot verdere kennisgewing

Ek het gister besluit: tot hier toe en nie verder nie! Ek gaan vanoggend die balju opdrag gee om al die stadspoorte van Pretoria, anders bekend as Gomorra, met dik slotte en grendels dig te sluit. Almal wat daar woon, moet dringend alternatiewe akkomodasie gaan soek.

So ‘n radikale oproep moet seker so bietjie gemotiveer word. Jy kan nie in Gomorrah bly en ‘n goeie mens bly nie. Ter wille van jou siel- trek! “Arise, go forth, and conquer the world”

Dit is maar my persoonlike opinie. Gebasseer op my persoonlike ervaring van die afgelope twee dae.
Ek moes my swaarverdiende spaargeld vat om vir Varsity Vixen ‘n laptop te koop. Een met ‘n Grafiese kaart, 4 gig Ram en 1 Tb hardeskyf. Die ding kos meer as dubbeld myne s’n. Haar troudag is met tien jaar uitgestel!

So jaag ons deur Kollonade toe maandag, 3 tolhekke soontoe en 3 terug. Koop die betrokke laptop, jaag terug want ek is weer aan diens. Kom tuis- die Ding is morsdood! Skakel Samsung se nommer, want die Ding het ‘n 3 jaar “onsite” waarborg. Vusi neem 16 minute om te verduidelik hoe ek die Ding met sy nood-cd moet herstel. Ure later begin sommige funksies werk, ander steeds nie.

Gistermiddag, gedagtig aan die 7 dae omruil waarvan Vusi so mooi onsamehangend verduidelik het, jaag ek weer terug Tswanetoriamorra toe. 3 Tolhekke soontoe, 3 tolhekke terug.

Ek kom by die Ongelooflike Verbinding. Ek word na die tegniese afdeling toe gestuur. Daar staan ‘n ry mense en wag. Toe dit uiteindelik my beurt is, verduidelik ek mooi geduldig wat my probleem is. Die jong nuwe suid-afrikaner trap my sommer dadelik uit- hoe durf ek self iets aan die rekenaar doen? Vusi het so gesê. Wiedehel is Vusi om so te sê? Die ou by wie ek die waarborg moes registreer- op die nommer wat julle gister so vriendelik vir my gegee het om dit self te doen (die dokumentasie sê dit was julle werk!). O. Dan moet ek more terugkom- sy het nog baie werk wat eers gedoen moet word. My moermeter is dadelik verby die rooi in die witwarm in… Dan het ek al 1000 km heen en weer gery, deur 18 tolhekke heen. Ek verduidelik weer mooi presies waar ek bly. Sy sê ek moet later terugkom.

Ek moet my herstelde Toorts by Menlyn gaan haal. Reg buite die Kollonade ry ‘n taxi reg voor my in, en ry 20 km/u in die vinnige baan. Met die bestuurder wat halflyf uithang met ‘n arm wat omtrent op die teer sleep. Aan die ander kant jaag voertuie verby, ek ry maar saam 20 kmu.

By Menlyn- eers die vraag: het ek enige versekering op my foon gehad? Ek weet nie. My kontrak is so duur ek dink my hele huis is ook daarop verseker. Maar die goeie nuus is: my ou foon is deur die Jordaan- ek kry ‘n refurbished ene wat splinternuut voel. O happy days!

Nou wil ek en Varsity Vixen gou by ouma gaan koffie drink. Ry in Attenbury weg af. In die vinnige baan haak ek vas agter ‘n ten volle toegeruste Land Rover Defender, die een met die gasbottels en jerrykanne en weber braai en dstv skottel en jacuzzi en pooltafel op die dak. Die ou ry 21 kmu in die vinnige baan, asof hy leeus kyk in die Serengeti. Aan die linkerkant jaag die mense verby, haastige ekke ry teen 21 agter die Camel Man aan…

Drink vinnige koffie by my moedertjie, en kry weer pak slae oor ek so vloek op my blog en oor die kind se denims so gehawend is…

Jaag weer terug Kollonade toe om voor 18h00 daar te wees. Vusisesussie verseker my die rekenaar is nou reg. Nou is dit spitsverkeer in Solomon makabeziweg. Ek kry nie meer my pad gevind in Gomorra met al die nuwe straatname nie. Dis nie soos ons dorp waar al die noord-suid strate nou Nelson Mandela weg is, en die oos-wes strate Thabo Mbeki straat is (1e 2e ens…).

Uiteindelik kon ons verby die eerste tolhek kom, met baie groot moeite. Die lewe voel eers weer beter anderkant Hammanskraal!

So- geliefde inwoners van Tswanetoriamorra- vlug vir julle lewens. Trek weg- red julle siele!

Sela

Naskrif- toe ek tuis kom was die rekenaar steeds nie in staat om op wifi te konnekteer nie. 600 km en 12 Tolhekke later…  Alles was weer ‘n gejaag na wind, soos die Wyse oom gesê het…

Eervolle vermelding- namens die Donkiegilde…

Peet se Padstal buite Warmbelabelabad…

Daar is min dinge so lekker soos ‘n aftrek langs die pad, by ‘n oordentlike oordenkte padstal, soos Peet se Padstal buite Warmbad op die pad na Thabazimbi toe. ‘n Donkievriendelike plek!   Hier is heerlike ontbyte, Sondagmiddagetes, en al daardie kaggelgoetertjies wat Gautengers en buitelanders so soek. Dis waar ek en Pastoriemoeder gister weggekruip het vir die Bikers Church en derglike kerklike ervarings…  Soms wil ons ook net wegbreek…

En nou moet ek weer Tswanetoria toe om motorfietsparte te koop, my stukkende Blackberry Torch vir iemand by die Vodashop anaal te gaan inserteer dat net ‘n goeie  proktoloog dit weer kan uithaal. Daarna moet ek weer vir my dogter op universiteit my maand se salaris gaan besorg…  Dalk, net dalk, kan ek Battleship gaan kyk…

Die Langste Nag

Soos almal nou alreeds bewus is, is vandag die kortste dag in die Suidelike Halfrond.  Maar terwyl ons daarmee worstel, geniet die ouens in Skotland se noordelike dele vanaand ‘n sonsonder hier net voor elf… Ek weet, want vandag 5 jaar gelede was ek en my geliefde daar, om vir ons susters in Engeland en Ierland te gaan hallo sê. Toe verdwaal ons sommer maar Skotland toe ook om ‘n droom waar te maak- ‘n Bucket List item kan jy maar sê… Vanaand 5 jaar gelede was ons by ‘n Backpackers Lodge in Invermorton of so iets, halfpad langs Loch Ness op, op die pad na Inverness toe. Daardie aand het ons in ‘n dakkamer met ‘n skuins venster geslaap, op ‘n wankelrige dubbelbed. Maar slaap was moeilik. Want onder ons het ‘n groep Kanadese fees gevier langs ‘n bonfire- dit was mos “Summer Solstice” en die moeite werd om te vier.

Hierdie foto van Loch Ness is tienuur die aand geneem! Die geraas onder in die werf het tot tweeuur aangehou, ek het nooit geweet Kanadese kan soos Aussies drink nie!  En net na drieuur het die son weer begin opkom. Die hele aand was dit nooit donker nie…

Vanaand dink ek daaraan terug terwyl dit die langste dag hier is. Ek sien op e-nuus die koue wolke wat so oor die binneland saampak vanaand. Ons voel dit hier by ons. Die ysbere raak nou erg parmantig.  Selfs in die Bosveld lê die gesin nou onder ons -5 grade slaapsakke voor die televisie.

Vandag was nou regtig die kortste dag in die jaar. Maar ons het seker ‘n keuse- dit kan of ‘n baie kort dag wees met minder geleenthede as gewoonlik. Of ons het ‘n heerlike lang nag voor, om lekker te kan rus en ander nokturniese vermaaklikhede aan te pak. Ons het seker elke dag darem ‘n keuse oor wat ons gesindheid gaan wees vandag.

Vandag was interessant. Vanoggend het ons gemeente se Bejaarde- Aksie hulle maandelikse byeenkoms gehad. Ek het vir hulle geopen met Psalm 118, wat baie mooi vertel dat ons lewens vir die Here kosbaar is, en dat Hy hoor in elke nood. Kort daarna sou hierdie waarhede ook getoets word in my bediening.

By die Aksie se byeenkoms was ‘n egpaar wat vir ons gesing het. Die man het ‘n fantastiese stem, sy vroutjie dalk so effentjies skril vir my ore… en tog, as hulle saam sing, was dit baie mooi. Ek het die ouer mense dopgehou. Hulle is so dankbaar as iemand vir hulle iets doen, hulle gee glad nie om vir ‘n vals nootjie hier en daar nie. Ek het by myself gedink: Dit is darem baie beter om ‘n Duet saam met iemand op die lewenspad te sing, as om dit Solo aan te pak. Dit is my belewenis- ek is so dankbaar vir die een wat langs my op die koue wintersaand in die bed gaan lê- soos selfs die Spreukedigter gesê het: een alleen kry koud in die bed… Twee bly warm. Ek dink ek gaan vanaand vroeg in die bed klim, met groot waardering dat ek dit nie alleen hoef te doen nie.

Ek was vanaand ook by ‘n huis, waar die man pas gehoor het die toetse was positief. Hy het kanker. Maandag moet ‘n deel van sy derms uitgesny word, maar daar is ook reeds uitsaaiings na die lewer toe. Ek weet: hier lê ‘n geweldige stryd voor…   Die man het niks vreemd gevoel nie, tot hy een oggend bloed begin passeer het. Dit is baie, baie moeilik in sulke tye om my werk te doen. Ja ek weet. ons het mos die vaste sekerheid van die ewige lewe, Jesus het die dood reeds oorwin, om te sterwe is vir ons wins en die lewe Christus… Al hierdie dinge is waar. En moeilik wanneer jy die nuus van die groot K kry.  Ons sterflikheid kom onderstreep hoe kosbaar die lewe eintlik is. Dat ons nie ‘n dag op onnodige nonsens moet mors nie.  Dat die lewe te kort is om tyd te mors met beuselagtighede, en derglike ekskreta…

So vandag is die kortste dag, met die minste sonskyn. Die langste nag lê voor. Maar van more af draai die dae, is elke dag weer ‘n hele paar sekondes langer.  Al kom die belofte van die groot koue, sê die daglengte dat hierdie ook verby gaan. dat daar aan die anderkant van hierdie koue weer vars bloeisels in ‘n nuwe seisoen voorlê.

Vanaand is ek dankbaar vir mooi herinneringe in my lewe. Ek is dankbaar vir die regte persoon wat saam met my op die lewenspad wals. Ek is dankbaar dat almal in my gesin op die oomblik gesond is. Ek is dankbaar dat die langste nag verby gaan. en dat die koudste winter ook weer die knie buig voor nuwe lewe.